1. Lew afrykański.
W Parku Narodowym Mole w Ghanie, populacja lwów zmniejszyła się o ponad 90% w ciągu 40 lat. Główną przyczyną tego spadku są ludzie, którzy je zabijają.
2. Słoń afrykański leśny.
Populacja słonia leśnego zmniejszyła się o ponad 60% pomiędzy 2002 a 2011 rokiem, głównie z powodu rosnącego kłusownictwa w celu pozyskanie kości słoniowej. Obecnie słonie mają dostęp do zaledwie 7% swoich naturalnych historycznych siedlisk.
3. Tygrys bengalski.
W ciągu ostatnich 100 lat liczba dzikich tygrysów zmalała ze 100 000 w 1910 roku, do zaledwie 3200 w roku 2010. Za główne przyczyny należy uznać zniszczenie naturalnych siedlisk, a także nielegalny handel dzikimi zwierzętami.
4. Delfin zwyczajny.
Od 1960 roku obserwuje się spadek populacji w rejonie Morza Śródziemnego. W latach 1996-2007 liczba delfinów w Morzu Jońskim spadła ze 150 do 15. Jest to prawdopodobnie spowodowane nadmiernymi połowami ryb w tych na tych terenach, a co za tym idzie redukcją pożywienia.
5. Nosorożec czarny.
Populacja czarnych i białych (poniżej) nosorożców spadła średnio o 63% w latach 1980-2006. Wzrastający popyt na ich rogi oraz wzrastające kłusownictwo w Ameryce Południowej, to główne przyczyny zjawiska. Liczba osobników zabitych dla rogów wzrosła z 13 w 2007 do 1000 w 2013 roku.
Nosorożec biały.
6. Biegus krzywodzioby.
W Australii wiele gatunków ptaków wędrownych jest zagrożonych wyginięciem. Na południu kraju zanotowano ogólny 23% spadek w latach 1982-2011.
Jednak Biegus krzywodzioby wyróżnił się największym spadkiem populacji. Jedno z badań wykazało, że z 37 500 osobników w 1982, pozostało 7 500 w 2005.
Ptaki migrują na duże odległości i prawdopodobnie utrata ich siedlisk w miejscach przystankowych, przyczynia się do ich stopniowego wymierania.
7. Gibon hulok.
W wyniku zniszczenia siedlisk, w Bangladeszu populacja zmniejszyła się o ponad 50% w latach 1986-2006.
8. Kaberu (Szakal etiopski).
Gatunek jest krytycznie zagrożony. Populacja doświadczyła 60% spadku w latach 1987-1992 w wyniku epidemii wścieklizny. Liczba osobników spadła do 11 w 1992 roku, ale udało się odbudować populację do 50 w roku 2000.
9. Węgorz europejski.
Węgorz europejski jest klasyfikowany jako krytycznie zagrożony. Populacja zmniejsza się w wyniku zmian w siedliskach słodkowodnych, a także chorób i nadmiernego połowu.
10. Żółw skórzasty.
Populacja żółwia skórzastego zmniejsza się zarówno w tropikach Atlantyku jak i Pacyfiku. Np. w Parku Narodowym Lasu Baulas na Kostaryce liczba osobników spadła o 95% w latach 1989-2002. Główną przyczyną było przypadkowe łapanie w sieć przy połowach handlowych, ale wiele wyginęło również ze względu na postępujący rozwój cywilizacji przy plażach lęgowych.
11. Kuropatwa zwyczajna.
Liczba ptaków krajobrazu rolniczego w Wielkiej Brytanii, takich jak kuropatwy, zmniejszyła się o 50% w latach 1970-2012, głównie w wyniku zmian w gospodarce rolnej, które mają wpływ na siedliska ptaków.
12. Foka pospolita.
Epidemia nosówki w dużej mierze wpłynęła na znaczny spadek liczby populacji. Jednak to nie ona jest powodem długotrwałego spadku. Czynniki lokalne takie jak zabijanie fok w celu ochrony hodowli łososia w Moray Firth również miały duże znacznie. W latach 2001-2006, liczba osobników w rejonie Orkadów i Szetlandów spadła o 40%.
13. Diabeł błotny.
W latach 1975-1995 w pięciu miejscach w Missouri populacja spadła o 77%, a spadki obserwowano we wszystkich siedliskach. Dokładne przyczyny nie są znane, ale przypuszcza się, że rolnictwo i rekreacyjne wykorzystywanie rzek powodujące straty w środowisku, mogą być głównymi winowajcami.
14. Hipopotam.
Populacja hipopotamów w Parku Narodowym Virunga, w Demokratycznej Republice Konga, spadła z 29 000 w 1970 roku do 1515 w 2003. Głównym zagrożeniem są polowania.
15. Sphyrna.
Dwa gatunki są zagrożone wyginięciem (Sphyrna mokarran i głowomłot tropikalny). Wzdłuż wybrzeża Kwa-Zulu Natal, RPA zanotowano 40% spadek w latach 1978-1999.
16. Żmija łąkowa.
Jedenaście populacji bardzo spadło, a osiem z nich w całej Wielkiej Brytanii, Francji i Włoszech straciło ponad połowę swojej populacji w latach 1990-2009. Składa się na to kombinacja czynników, w tym degradacja siedlisk i utrata pożywienia.
17. Sęp bengalski.
We wczesnych latach 90 i w roku 2000 liczba osobników spadła o 99%. Główną przyczyną ich wyginięcia jest dodawanie do paszy środka przeciwbólowego diklofenak, powodującego u nich niewydolność nerek.
18. Albatros wędrowny.
Szybki spadek populacji albatrosa wędrownego był napędzany głównie przez przypadkowe połowy. Populacja, z Bird Island, Georgia Południowa, spadła o 50% w latach 1972-2010.
Polub nas →
